Het was weer eens zo ver. We waren er al een paar maanden niet geweest dus werd het wel weer eens tijd voor een bezoekje aan het spoedeisende hulp. Geintje natuurlijk, het liefst kom ik daar nooit meer!
Vorige week zaterdag had ik na een stuk lopen in de stad al enorm last van benauwdheid en druk op de borst. Ik baalde er enorm van maar zocht er niet teveel achter. Helaas kwam dit dinsdagmiddag na een stuk lopen weer terug. Ook nadat ik een paar uur had gelegen was het nog niet helemaal weg. Ik twijfelde om mijn afdeling te bellen maar Joost drong er toch op aan om even te overleggen. Inmiddels weet ik dat wanneer ik bel met dit soort klachten, ik vrijwel altijd moet komen, daarom stel ik het bellen liever uit. Slaat natuurlijk nergens op want het gaat hier om mijn gezondheid maar ik heb na alles wat ik heb meegemaakt een enorme afkeer ontwikkeld voor het ziekenhuis.
En ja hoor, ik mocht me komen melden op de SEH. Rond 19:00 uur waren we daar en na bijna drie kwartier wachten werd er bloed afgenomen. Daarna mochten we weer bijna een uur wachten. Het bleek super druk op de spoed en mensen in de wachtkamer werden ongeduldig en brutaal. Wat ik overigens erg storend vind, deze mensen zien blijkbaar niet in dat de artsen en verpleegkundigen op de spoed echt de benen uit hun lijf lopen om iedereen zo snel mogelijk te helpen en ook kwam er net een trauma geval binnen maar mensen blijken hier toch weinig begrip voor te hebben.
Onvoorstelbaar.
Wachten is niet leuk nee, maar als hiermee een ander leven wordt gered kun je toch best even wat geduld opbrengen?
Uiteindelijk werden we naar binnen geroepen en werd ik eerst helemaal onderzocht door een co-assistent en daarna door een internist. Mijn bloed bleek gelukkig helemaal goed en mijn leverwaarden waren weer beter dan de vorige keer. Ik mocht mee voor een longfoto en er werd een hartfilmpje gemaakt. Rond 22:00 uur kwam de arts me vertellen dat ook deze beide goed waren. Gelukkig!
Helaas kwam ze wel met de mededeling dat ik nog mee moest voor een ct-scan. Ik zei tegen Joost dat we sowieso niet voor 24:00 uur naar huis zouden gaan, en helaas was dit ook de waarheid. Joost en ik gaan altijd enorm lopen klooien als we moeten wachten, misschien van de spanning of toch uit verveling. Toch is het fijn dat je elkaar hebt op zo’n moment en dat je nog een beetje kunt lachen samen…
Na ongeveer een half uur werd ik opgehaald om mee te gaan naar de ct-scan. Met bed en al werd ik naar de röntgenafdeling gereden. Iets wat ik echt haat als ik gewoon kan lopen, maar goed. Daar aangekomen werd er heel verbaasd naar me gekeken: ‘Waarom heb je geen infuus in je arm?’
Blijkbaar had de verpleging op de spoed dit moeten doen, maar ja wist ik veel. Dus ik legde aan deze meneer uit dat het nogal druk en chaotisch was op de spoed en vroeg aan hem of hij het wilde proberen. Toen hij me vroeg of ik moeilijk te prikken was begon ik te lachen en vertelde hem dat ik al ruim een jaar chemo krijg en dus erg moeilijk te prikken ben. Hij keek heel even naar mijn armen en besloot toen dat ik met bed en al weer terug kon naar de spoed. De verpleging daar moest het van hem maar proberen. Hij durfde het zelf niet aan en wilde me niet onnodig pijn doen.
Ik kwam dus terug met bed en al en Joost leek opgelucht dat ik zo snel terug was. Maar helaas was er dus nog niets van een scan uitgevoerd. Gelukkig was er een goede prikker aanwezig en binnen 2 minuten zat het infuus in m’n arm. Dus uiteindelijk werd ik nogmaals naar de röntgen gebracht en ging dit allemaal vrij snel, de scan duurde 10 minuten. Om iets na 23:00 uur was ik terug op de spoed. Ongeveer een uur later kwam weer een andere arts me vertellen dat er geen longembolie of iets in die richting te zien was en dat de klachten waarschijnlijk gewoon bij de chemo horen en dat ik naar huis mocht. Gelukkig!
Om 00:30 uur waren we thuis en hadden we weer een bijzonder avondje achter de rug. De druk op de borst is in de loop van de dagen weggegaan.
Vrijdag moet ik weer voor mijn maandelijkse controle, ik ben benieuwd wat voor gekkigheid we nu weer gaan meemaken 😉 Daarna gaan we er een weekje lekker tussen uit naar Lanzarote! Even weg uit de leukemie-wereld, doeiiii!