Even rust...

Alweer 11 dagen geleden kreeg ik mijn laatste chemo van deze kuur. Natuurlijk was ik blij dat dit de laatste was, maar ik wist ook: nu gaat de ellende pas beginnen, nu ga ik me pas kl*te voelen. En geloof me daar is ook geen woord van gelogen. Ik zal jullie besparen wat voor ellende er precies allemaal voorbij is gekomen maar helaas was, en is het nog steeds alles behalve ‘fissa’ in mijn lichaam.

Gelukkig mocht die donderdag na de chemo ook mijn lijn eruit (omdat ik hierna niet meer meerdere keren per week chemo ga krijgen), en wat bleek, er zat een klein stukje weefsel op de lijn wat blijkbaar vacuüm zoog zodra ze een buisje bloed wilde afnemen. Vandaar dus dat die gekke lijn geen bloed gaf…

Ik moest vanaf vorige week maandag mijn prednison gaan afbouwen en kreeg van de arts een afbouwschema. Zelfs bij de apotheek (waar ik de laatste pillen moest ophalen) vroegen ze: ‘is dit afbouwschema wel juist want we zien nooit zo’n snel afbouwschema?’  Ja, helaas wel…
Prednison afbouwen is geen pretje (zo Viora, scherp woordgrapje.. 😉 ), omdat prednison zo’n enorm pepmiddel is voel je dit meteen als je minder/helemaal niets meer inneemt. En het vreemde was ook dat ineens mijn gezicht pas heel erg bol werd tijdens het afbouwen, en nog steeds heb ik daar erg last van, dat hele opgeblazen gevoel duurt altijd wel een paar weken voordat dat weg is…

blogkuur72
Hamsterwangen

Natuurlijk heb ik de afgelopen week veel leuke dingen gedaan; terrasje, uiteten met vriendinnetjes, naar het strand met Joost, dingen uitgezocht voor ons nieuwe huis etc. maar wat ik dan niet met de buitenwereld deel is hoe ik me daarna voel, dat ik zo moet inleveren als ik een avondje uiteten ga, of hoe ik er dan bij lig op het strand (totaal ingepakt onder een parasolletje).

blogkuur76
blogkuur75
blogkuur73

De volgende dag lig ik dan met zware hoofdpijn en als een oud omaatje op de bank en voelt het alsof ik enorm gestraft wordt voor het feit dat ik even iets leuks heb gedaan. En dat valt zwaar, niet alleen voor mij maar ook voor Joost. Want in mijn hoofd is uiteten gaan niet zwaar, maar mijn lichaam ziet dat blijkbaar anders. Daar moet ik nu mee leren omgaan en hopen dat ik snel die energie wel terug krijg om dat soort simpele dingen te doen waar een ander niet eens over nadenkt.

blogkuur74

Wat wel heel positief is, is dat mijn bloedwaardes tijdens deze kuur steeds heel stabiel gebleven zijn. Normaal heb ik altijd een zogenoemde dip na een kuur wat betekent dat de waardes allemaal erg laag zijn omdat chemo de aanmaak van je bloedcellen vrijwel stopzet. Dat was nu niet het geval. Afgelopen dinsdag had ik zelfs een HB van 8,6 (vanaf 7,5 is normaal) waarna de zaalarts dus besloot om me niet 3x per week terug te laten komen voor bloedcontrole. Zo fijn als de artsen zo meedenken want een bezoekje ziekenhuis betekent toch weer 2x een half uur in de auto, wachten bij de bloedafname poli, wachten op de uitslag etc wat allemaal voor mij erg veel energie kost dus als we dat een paar keer over kunnen slaan is dat heel mooi! Nu mag ik tot donderdag wegblijven uit het ziekenhuis, dat zijn dus 8 dagen zonder ziekenhuis en dat betekent dat ik een nieuw record te pakken heb aan ‘ziekenhuisloze dagen’ hoppa haha!

Donderdag krijg ik weer een beenmergpunctie (voor iedereen die nog niet weet wat het is, kijken voor de gezelligheid even op YouTube….). Ik weet helaas iets te goed hoeveel pijn dit gaat doen en zie er dan ook als een berg tegenop. Dus als jullie nou met alle lezers van mijn blog een heeeeeel klein stukje van mijn pijn overnemen op donderdagochtend om 8:40 dan ben ik heel blij! 🙂

Dinsdag 27 september volgt de uitslag van de punctie en horen we ook hoe het vervolgtraject voor komend jaar gaat zijn. Heel spannend dus.

Na dat gesprek breng ik jullie uiteraard op de hoogte!

Andere blogs