Zo, dat extra weekje rust heeft me goed gedaan!
Niet alleen omdat mijn lichaam even iets langer de tijd had om te herstellen, maar ook om te vieren dat we de sleutel kregen van ons nieuwe paleis!
Even te relaxen en niet geleefd te worden door het ziekenhuis! Ik ging de challenge met mezelf aan om 7 hele dagen niet in het ziekenhuis te komen en die is zeker gelukt! 🙂
Ik merkte natuurlijk al snel dat ik teveel deed, hele dagen ineens ‘op’ zijn is heel wat anders dan een beetje bank hangen maar ach, leuk was het wel 🙂
Kuur 7 begon helaas wat minder plezierig.
Vorige keer vertelde ik nog zo enthousiast dat mijn picc-lijn zo goed zijn werk deed, maar helaas hij is er tot de dag van vandaag mee opgehouden om bloed te geven. Dus we begonnen de dag bij de bloedafname poli (dit omdat deze mensen het beste kunnen prikken en ik nogal moeilijk te prikken ben). Na een kwartiertje wachten was ik aan de beurt en daarna werd ik verwacht op de dagbehandeling waar ik een eigen kamer toegewezen kreeg. Al snel bleek dat mijn bloedwaarden goed genoeg waren om te starten met de kuur. Omdat ik nog steeds zoveel last heb van dove vingers werd er besloten om het middel dat dit veroorzaakt helemaal te schrappen uit de kuur. Dat vond ik wel een geruststellend idee aangezien dit voor blijvende schade kan zorgen wanneer ze hiermee te lang door behandelen.
De chemo werd via mijn lijn aangekoppeld en om half 12 kwam de neuroloog voor de gebruikelijke ruggenprik. Helaas was dit weer de neuroloog die ik ook bij de allereerste prik heb gehad waarbij het daarna zo mis is gegaan (lekkend hersenvocht). Een super aardige neuroloog maar blijkbaar zijn we geen match als het om ruggenprikken gaat. Hij wilde mij perse zittend prikken en ik wilde perse liggen. Uiteraard won ik de discussie. Wat wel resulteerde in een prik die niet lukte. Ik begon hard te huilen van de pijn en toen hij aan m’n moeder vroeg of het ging antwoordde ze: ‘nee totaal niet want ze huilt nooit.’ Toen stelde hij voor om het toch zittend te doen. Zo sterk als mama is zei ze: ‘dat gaan we niet doen, probeer maar of er een andere neuroloog kon komen.’
Gelukkig was hij het hiermee eens en binnen enkele minuten kwam er een neuroloog die ik eerder had gehad. Hij was binnen 5 minuten klaar en vond me maar weer een dappere dodo 🙂 Helaas heb ik door al het geklooi toch nog steeds last van mijn schouders/nek en hoofd dus zit ik nog steeds aan de morfine….
Donderdag moest ik me weer melden voor de volgende dosis chemo en eigenlijk heb ik in de dagen tussen maandag en donderdag niks gedaan vanwege de pijn, vermoeidheid en misselijkheid. Alleen maar gelegen en mezelf in de weg gezeten, geen pretje.
Donderdag gaf die gekke lijn nog steeds geen bloed terug, hoe dat kan blijft toch een raadsel. Er moest dus weer geprikt worden en uiteraard lukte dit niet in 1x….. De chemo zat er gelukkig redelijk snel in en na ongeveer 2 uur mocht ik weer naar huis.
Het weekend heb ik heerlijk gerelaxt bij m’n ouders samen met Joost, velen vonden het veel te heet maar mijn lichaam kan door alle troep blijkbaar niet goed zelf warm blijven dus ik vond het heerlijk! (ieder nadeel heeft zo z’n voordeel toch 😉 )
Maandag kwam dosis 3 van kuur 7, samen met m’n vader ging ik dit keer naar de dagbehandeling en na ruim 2.5 uur zat ook deze gift er weer in. Mijn bloedwaarden waren enorm goed (HB 7,5 Leuko’s 5.6 en Trombo’s 125, in weken niet zo hoog geweest!) wat betekent dat ik deze week niet 2 maar slechts 1x terug hoef voor bloedcontrole. Scheelt weer een vermoeiend ritje richting Nieuwegein 🙂
Deze laatste zware kuur duurt tot 8 september, daarna zal er een beenmergpunctie volgen en wanneer hieruit blijkt dat alles goed is ga ik over naar mijn lichtere kuren van minimaal een jaar.
Allemaal enorm spannend dus!
Liefs,
Viora
